زندگی و دیگر هیچ

یا لطیف 

1. " خنک آن قماربازی که بباخت آنچه بودش   بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر " 

خوش به حال آنانی که در راه آرمانگرایی برای تعالی جامعه، ثابت قدم ایستاده اند و آنگاه که در قبر می روند ، بر گور خود می رقصند و پای می کوبند . اینان هرگز نمی میرند چرا که در غیاب خود با آرمانهایشان ادامه می یابند .  

این افراد با زندگیشان حضور قاطع مرگ را به چالش می کشند و به قهقرا می برند . عدم را به عدم تحمیل می کنند . چون مرگ "از درگاه بلند خاطرشان شرمسار و سرافکنده می گذرد. " 

2. بر مزار اینان باید آذین بست و شادی کرد . وجودشان سرچشمه روشنایی زمانه ماست و مزارشان نوری به اندازه ی تابش خورشید دارد . با بودن اینان دلم برای ظلمت می سوزد . 

3. بیچاره ما که نفس کشیدنمان، لحظه شمار مرگ و تباهی است و تصور می کنیم برای کسانی که " مرگ خودآگاه " را برمی گزینند و فاتحانه از " گذرگاه تنگ زندگی " می گذرند باید گریه کنیم و سوگوار باشیم .  

      " گر این تیر از ترکش رستمی ست    نه بر مرده، بر زنده باید گریست "