1. گاهی اوقات اتفاقی تلخ در زندگی رخ می دهد که درک و هضم آن به راحتی امکان پذیر نیست . اتفاقی که کمترین نقش را در شکل گیری آن نداشتی و حالا باید بیشترین تبعات را بابت آن بپردازی . مسئله ای که تا مدتها دغدغه اصلی فکر و ذهنت میشود .
در ایران تعداد آدمهایی که ارتقاء خود را در گرو تخریب دیگری می بینند کم نیست . من معتقدم وجود این افراد باعث "سمی شدن " زندگی میشود .
2. با وجود همه این ناملایمات ، " شور شیرینی " برای تداوم زندگی داشته و دارم. این حس را سرمایه ای برای خودم می دانم و با اتکا به آن، به میدان نبرد با چالشهای زندگی میروم. گاه ناامید و خسته و گاه پرامید و دلبسته، اما متوقف نمانده ام .
3. دوری ناخواسته ای از فضای وبلاگ نویسی داشتم که دلیل آن عدم دسترسی به اینترنت بود. در همین مدت مترجم گرانقدر "رضا سیدحسینی" روی در نقاب خاک کشید و سفر ابدی اش را آغاز کرد . جایش خالیست . راستی امثال او در گستره تاریخ تکرار میشوند؟
پس شما خیلی سرمایه دارید و ایما خبر نداشتیم. سرمایه ما همان است که حودتان می دانید و چیز دیگری نداریم.
فعلا ایما هم در وضعیت دوری از اینترنت بسر می بریم . دیر سر زنی بر ما ببخشایید. ضمنا شما را به حضور در فیس بوک بشدت دعوت می کنیم.
سلام.
جیگرتو خام خام بخورم یا بپزم با شامپاین؟
سلام
با حرفاتون موافقم
و این سمی شدن ادامه خواهد داشت...!!!
شاد باشید
بنویس رفیق! نکن این کارو با ما...
چنانت بکوبم گرز گران که پولاد کوبند آهنگران
با این حرفها راه به جایی نخواهی برد،بازار ساحریت را باید بست.